Αντίο Αφεντικό

Ξημερώνει παραμονή Πρωτοχρονιάς! Μιας πρωτοχρονιάς που δε θα γιορτάσω. Πενθώ. Ούτε τα Χριστούγεννα γιόρτασα. Με έτρωγε η αγωνία, όπως όλους τους συναδέλφους στην εφημερίδα… Δεν πίστευα όμως ότι θα φύγει! Έλεγα «θα γυρίσει». Γιατί ήταν πεισματάρης. «Πάντα έκανε το δικό του» έλεγα, «και τούτη τη φορά δεν θα περάσει το κακό. Θα το νικήσει»! Το «κακό» όμως, μεγάλωσε, γιγαντώθηκε. Τον ξεπέρασε.

Το μυαλό μου βουίζει. Το δάκρυ που επιμένει να μην σταματά εδώ και ώρες, θολώνει τα μάτια μου και δεν διακρίνω καλά τα πλήκτρα… Στ’ αυτιά μoυ ηχούν ακόμη τα Κρητικά που επέλεξαν τη νύχτα συνάδελφοι δημοσιογράφοι στον FLASH αποτίνοντας φόρο τιμής στον αγαπημένο των ακροατών τους. Το Νίκο. Τον Κακαούνα. Το αφεντικό μου.

Θέλω να πω γι αυτόν… και το κάνω σε αυτό το μπλογκ, που με φιλοξένησε αρκετές φορές. Απόψε, που χάθηκε.

Κάπου μέσα Νοέμβρη, μας αποχαιρέτισε ένα μεσημέρι λέγοντας «προσευχηθείτε παιδιά να ξυπνήσω από την εγχείρηση».

Χτυπήσαμε όποιο ξύλο βρέθηκε μπροστά μας και τον μαλώσαμε.

«Φυσικά και θα ξυπνήσεις, έχουμε δουλειά εδώ» του είπαμε. «Μια εγχείρηση ρουτίνας είναι. Σιγά! Όλοι .....

την κάνουνε»! . Γέλασε κι έφυγε.

Ξύπνησε. Η εγχείρηση πήγε καλά και σε καμιά δεκαριά μέρες επανήλθε στην εφημερίδα…

Λίγες μέρες μετά όμως, ξημέρωμα τον πήγε ξανά στον Ευαγγελισμό ο πιστός του Μπάμπης, ο συνάδελφός μας. Ένιωθε φρικτούς πόνους. Λίγο πριν τη γιορτή του ήταν…

Μετά από καμιά εβδομάδα, με πήρε τηλέφωνο να του πω τις τηλεθεάσεις των πολιτικών «τοκ σόου» της Δευτέρας. Ρώτησα πώς είναι. «Τρεις εγχειρήσεις έκανα» μου είπε. Δεν τον άκουσα χάλια.

Λίγες μέρες μετά, τον χτύπησε ενδονοσοκομειακή λοίμωξη, έμαθα. Κι έκαναν αρχή οι εντατικές! Και οι καταστολές! «Τον έχουν στην εντατική να τον περιποιούνται καλύτερα» μου είπε ο συνάδελφος. Πρώτη φορά το άκουγα αυτό!

Τρωγόμουν μόνη μου, γιατί αυτές οι ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις έχουν φάει πολύ κόσμο, κι εγώ, δεν καταλαβαίνω, ή, δεν θέλω να καταλάβω γιατί συμβαίνουν! Δεν ξέρω στο εξωτερικό τι γίνεται, αλλά… στην Ελλάδα, παρά είναι συχνές … οι λοιμώξεις!

Η οικογένεια αποφάσισε να αλλάξει νοσοκομείο, τον πήγαν στο ΙΑΣΩ GENERAL… διασωληνωμένο πριν τρεις τέσσερις μέρες. Και δεν συνήλθε ποτέ. Έφυγε Τετάρτη βράδυ.

Πρώτη νύχτα απόψε, χωρίς ελπίδα για αύριο ότι αντέχει ακόμη… Δεν ξέρω πως να τη διαχειριστώ. Πέφτω να κοιμηθώ και βλέπω έναν εφιάλτη… ότι πέφτω σε απύθμενο κενό! Τινάζομαι, σηκώνομαι, και ανοίγω πάλι τον υπολογιστή. Να δω τα μπλογκ. Δε θέλω να το πιστέψω. Όμως, θαύματα δεν γίνονται. Η αλήθεια είναι πάντα εκεί, πικρή και με χαντακώνει.

Το μυαλό μου πάει σε ένα βιβλίο της Μαρίας Ιορδανίδου… «Σαν τα τρελά πουλιά»… Το έγραψε να εξιστορήσει πώς έφευγαν οι ομογενείς κυνηγημένοι από τη Μικρά Ασία… Που έτρεχαν πέρα δώθε και δεν ήξεραν κατά πού να κόψουν. Έτσι ακριβώς νιώθω. Σαν τρελό πουλί!

Η οικογένειά του, οι κόρες του, έχασαν έναν υπέροχο γιο, πατέρα και παππού… Εγώ – και μάλλον όλοι εμείς στην εφημερίδα- χάσαμε τον κόσμο μας.

Δέκα χρόνια έκλεισα κοντά του. Κάναμε καιρό να μάθουμε ο ένας τα χούγια του άλλου. Τα μάθαμε όμως και συμβιώσαμε καλά.

Του έλεγα «Είστε σταρ, κι εμείς τρώμε ψωμί από το σταριλίκι σας».

Γέλαγε. Έτσι ήταν όμως. Σταρ της δημοσιογραφίας. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος. Δεν ξέρω ακόμη αν θα υπάρξει εκδότης εφημερίδας, να μη δίνει ούτε απλό διαφημιστικό ένθετο και να πουλάει 30.000 φύλλα. Τόσα πούλαγε το Καρφί. Βρέξει χιονίσει.

Η εφημερίδα λειτουργούσε σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Είχε καταφέρει να μαζέψει κοντά του ανθρώπινο υλικό από τα λίγα. Το είχε φτιάξει στα μέτρα του… άοκνους εργάτες της δουλειάς. Και εξαιρετικής απόδοσης . Όλοι. Από τον κορυφαίο έως τον τελευταίο.

Κι ήταν έτσι όλοι, γιατί ο Νίκος ο Κακαούνης – έτσι αποκαλούσε ενίοτε το εαυτό του» ήταν εξαιρετικό αφεντικό. Έντιμος, κιμπάρης άνθρωπος. Μας νοιαζόταν. Ούτε μισή φορά στα 10 χρόνια δεν καθυστέρησε να μας πληρώσει. Αντιθέτως. Μας στάθηκε σε όλες τις ανάγκες μας…

Αυτή είναι η άλλη πλευρά «του δημοσιογράφου του απλού ανθρώπου» που είπε η Άννα Διαμαντοπούλου, έξω από το Νοσοκομείο. Του λαοφιλή Νικόλα.

Πολύ νωρίς μας τον πήραν «οι λοιμώξεις»! Κι αυτό, δε θα το ξεχάσει ποτέ κανείς μας.

Δεν μπορώ να πω ούτε «Ζωή σε λόγου μας», ούτε «Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε». Γιατί ήταν μια προσωπικότητα μεγατόνων και δεν ξεχνιέται. Ποτέ δε θα ξεχαστεί.

ΕΙΡΗΝΗ